!خــــاطره
...آدم ها فراموش مي کنند
دلتنگي هايشان را
شادي هايشان را
غم هايشان را
شکست هايشان را
دلتنگي هايشان را
شادي هايشان را
غم هايشان را
شکست هايشان را
...آدم ها فراموش مي کنند
اشتباهات خود را
زودتر
و اشتباهات ديگران را دير تر، سخت تر
...آدم ها فراموش مي کنند
روياهايشان را
باورهايشان را
آموخته هایشان را
...آنها فراموش می کنند
آری فراموش می کنند
مرگ را
و حتی زندگی را
اما چه سخت می ماند بر جای
چه سنگین می ماند در یاد
شکستن ، فرو ریختن
posted by سوده at
11:38 PM
4
تازه فراموشي هم از آدم بهتره. آدم اصلا آدم خوبي نيس
By
Anonymous, at 11:41 PM
صداي شكست را ميشنوي؟
باغباني شاخه هاي خشك را از درختان جدا ميكند،
صداي شكستن را ميشنوي؟
عروسك چوبين كودكي خردسال، زير پاهاي سنگين نا مادري خرد ميگردد،
صداي شكستن را ميشنوي؟
ستون چوبين ايوان خانه مادربزرگم، زير بارش سنگين برف كه از غروب ديشب آغاز شده بود تاب تحمل نمي آورد،
صداي شكستن را ميشنوي؟
ولي من ديگر صداي شكستن را نمي‌شنوم!
تو
آيا
صداي شكستن مرا شنيدي؟
By
Anonymous, at 2:31 PM
قشنگ بود :)
By
Anonymous, at 4:57 AM
(:علیرضا جان خیلی شعرهاتو دوست دارم
(:مرسی که برام میذاری
By
سوده, at 7:55 PM
Post a Comment
<< Home