:(

روی لبه پله ها می نشستیم
حرف می زدیم، می خندیدیم
و سیب می خوردیم
نصف من ، نصف او

و گاه
کودکانه به هم چشم می دوختیم

و در عمق نگاه هایمان
هیچ نبود مگر سادگی ، دوستی، رهایی ...ـ

.

.

.

اما یک روز او رفت
و هیچ فکر نکرد که ما برای خوردن یک سیب چقدر تنهاییم

چشمانم خیسند

اما قلبم خشک

آنقدر که صدای شکستنش را می شنوم