به قدر ثانیه های عمرم دوستتان دارم

خدایا! به من بگو که چقدر باید بزرگ بود تا مادر شد؟ پدر شد؟ چه اندازه صبور ؟ و تا کجا بخشنده؟

که زیباترین لحظه های عمرت را به پای چیزی بگذاری که روزی خواهد رفت؟

که از درخت آرزو هایت تنها عکسی بماند درقاب؟ یا خاطره ای در دور دست؟ .... گاهی تنها صدایی ...و یا شاید رویایی؟

و تو سخاوتمندانه تمام ثانیه ها و ساعات تنهاییت را با شوق خوشبختی اش پر کنی

دم برنیاوری

و قناعت کنی به یک سلام ... به یک خبر... به یک حس مبهم آرام...ة

نه! باید بزرگ بود تا فهمید

دریایی آرام در دل داشت و آسمانی روشن در ذهن

باید مادر بود... پدر بود